versuris.com

versuri 04.47 - revios

Te rog, așteaptă...

neden hep aynı cümleler kulağıma doldu?
odam benim kadar darmadağın, bi’ kenarda durdum
sadece biraz daha nefes almak olsun

ne fesatlanmak isteği bu, ne zamansız vurgun

ne saçma şarkılarda ne salak tavırlar
ne karaktersiz vücutlar, ne eksik yanın kalırsa
ne laçka konuşmalar, samimiyiz nasılsa
ne yarınlar çok uzak, ya yarınlar kör bi’ tuzaksa?

nankör bi’ aşifteydi zaman, çekip gitti
dönüp bakmadan bi’ kez ardına, dilersen bi’ durup bak
her eski fotoğrafta nüksediyor acı
renkler karardıkça daha fazla unutuldu unutmak

aslında umursamam fazla konuşmazsanız
böyle g-yet rahatız
herkes bahtından dem vuruyor, nasıl mı?
nasıl bu acziyetle milyonda bir şansız?

(duvarlar, tavan, bordo perdeler ve iki koltuk

apartman boşluğunda umutlarımı astım
hepsi bitsin artık bütün bunlar, hayır.

benim cinayetlerim nihavent makamından

04: 47 bikaç milim şakakta
devamı yok, noktalar birleşir şafakta

kaybettim aklı, yine sinir krizleri
hayalgücüm kurutup yakıyor denizleri)

sahnedeyim, sadece bakıyorum yüzlerine
bi’ körün sürrealist tablosunu söyle diye bağırıyorlar
bende baslıyorum,
“çünkü bazı insanlar bazılarının tapar gibi gölgesine”

aynen öyle, hiçbişey değişmedi
zaten değişmesini beklemek de saçma bişey
bakın ben aynıyım hep, içimi çözemezsin
konusmak basit kalır ve anlam veremezsin

mesela bunun gibi
duymadığın biriyle konuşmayı denemezsin

ne demezsin, acım bunla ilgili
tedavülden kalkmış gibi söküp attım kalbimi
içim bi’ buz dağı ben kuklasıyım beynimin
ve benim coğrafyamda anlamı yok sevginin

(nasıl bi’ karanlık bu, sardı dört yanımı

ve biri çıkıp geldi karanlığımı soğurdu,
rengi griydi, o bi’ devrimin sonuydu

04: 47 bikaç milim şakakta
devamı yok, noktalar birleşir şafakta

doğrusu bişeyleri hissettiğimi sanmıyom)

- versuri revios

versuri aleatorii